traballo de investigación.
View more presentations or Upload your own.
31/5/13
30/5/13
Prácticas de esgallado. Por Miriam, Alex, Isa, e Lidia.
As prácitas cos esgallos forn todo un éxito como podemos ver. os esgallos enraizaron correctamente en todos os tipos de sustratos que lles puxemos (vermiculita con turba, turba con area e perlita con turba).
Práctica de sementes xerminadas e esgallos
Inés Ferradáns Rendo
Roberto Rodriguez Calviño
Sara Pérez Brea
Pablo Lagares Franco.
No referente a xerminación das sementes tivemos os seguintes resultados:
Seis Platanus x hispanica estratificados
Un Eucalyptus globulus sen estratificar
Un Ligustrum japonica sin estratificar
Tres Pitosporum tobira estratificados
Estos resultdos do experimento de xerminación foron tan nefastos debido as situacións nas que se atopaba o sustrato.
Neste caso, debido a falta de sistemas de rega automáticos e por non levar unha rega manual constante nin un mecanismo de mantemento da humidade efectivo(esta vez empregouse tapas de cristal ou plástico para tentar manter a humidade) a xerminación non foi efectiva.
Por outra banda traballouse co esgallado de diferentes especies, levando un seguimento dos mesmos e observando os resultados que a continuación se mostran:
Acer palmatun: A metade prendeu sen hormonas mentres con hormonas só se conseguiu que prenderan un ou dous.
Ligustrum japonica: Sen hormonas prederon tres e con hormona tres.
Cryptomeria japonica, Thuja occidentalis, Taxus baccata, e Ilex aquifolium prenderon case todos tanto os hormonados como sen hormonar. Posteriormente, debido aos problemas citados anteriormente en relación á rega e o mantemento da humidade ambiental os esgallos secaron.
Prácticas con cepellón
El cepellón es el conjunto de raíces y la tierra, donde la planta queda enraizada conservándose. Es recomendable hacer este proceso de transplante en parada vegetativa. El cepellón se puede hacer a mano o con máquina. En este caso contábamos con una encepellonadora y el proceso de cada arbusto sólo nos llevaba en torno a 7 minutos sin apenas cansancio. Es recomendable centrar bien la máquina sobre el arbusto para cortar las raíces lo más homogéneo posible, luego se procedía a sellar el cepellón con una manta y asegurarlo con una red apretándola lo más fuerte posible.
29/5/13
Poda de formación.
Nas prácticas na finca aprendimos a poda de formación en liquidámbar. Deixando en cada rama tres xemas nada mais para que estas fosen moi vigorosas.
Tamen fixemos poda de formación en peral salvaxe, refaldándoo.
Logo os rastroxos queimámolos na finca (aínda que non deberíamos, engadimos aceite queimado para que pendese pois o día era nublrado e estaba todo mollado).
Tamen fixemos poda de formación en peral salvaxe, refaldándoo.
Logo os rastroxos queimámolos na finca (aínda que non deberíamos, engadimos aceite queimado para que pendese pois o día era nublrado e estaba todo mollado).
Inxertos
Nesta práctica aprendimos a facer enxertos en madeira de especies do xardín do instituto. Coa parte máis grosa suxeita no sarxento no taller procediamos a facer os cortes correspondentes para enxertar.
Practicamos enxertos de xema, de puga, de corroa e o inglés, cada un nben suxeito coa tira de plástico especial para enxertos, practicando como se comeza a atar e o nó final. Isto eu practiqueino na realidade pola miña conta, fixen enxertos de coroa e de puga, os de puga non prenderon pero os de coroa mostranse agora (despois de case dous meses) xa con unha xema enérxica e provisto o brote de varias xemas, comprobación irrefutable de que funcionan perfectamente os métodos (polo menos o de coroa).
As practicas puidemolas levar para a casa e ainda se nos aburriamos podiamos volver a atar e desatar o plástico, que para aprender non estaba de máis.
Tamén aprendimos a afiar ben a tesoiras e manter a ferramenta en bo estado.
28/5/13
26/5/13
Práctica de enxertos
Unha das prácticas que tivemos foron os enxertos. Esta práctica consistía en aprender a facer 3 tipos de enxertos diferentes dos aprendidos na aula, que foron, o enxerto inglés, o de xema e o de fendedura.
Para facer estes enxertos necesitamos os seguintes materiais:
Navallas (de boa calidade, ben afiadas, sempre limpas e desinfectadas); Cintas ou material de atado; Ceras de enxertar; Etiquetas e Ferramentas de poda (Tesoiras, serruchos...).
Dos tres tipos de enxertos que fixemos para min o máis difícil e que tiven máis problemas á hora de facelo, foi o enxerto inglés, xa que hai que facer uns cortes limpos e lisos coma nos outros, para que encaixen e solden perfectamente despois dun atado forte e correcto mediante as cintas de enxertar.
Na miña opinión foi unha boa práctica, aínda que teño que practicar máis o enxerto inglés para que o enxerto salga correctamente por éste método.
25/5/13
Poda
Coa saida a leira para ir a podar, aprendemos poda de
formación en liquidámbar. Consiste en cortar a pola a duas ou tres xemas para
que a arbore siga medrando coa forma natural e ocupando o menor espazo posible.
Este tipo de poda resultoume algo difícil o principio pero o que levaba un par
de arbores xa lle ia collendo o truquiño.
Ese mesmo día tamén estivemos podando perais, neste caso a
poda xa se realizaba doutra maneira que me resuultou mais sinxela.
O segundo día que fomos a leira, estivemos arrincando
plantas en cepellón, un traballo algo complexo de realizar a primeira vez, ese
día, Rial estivonos explicando o funcionamento da maquina que realiza o corte
asi como a montaxe das cóitelas na misma e todo o proceso de arrincado.
Enxertos
Despois da explicación teorica do tema de enxerto, baixamos
o taller donde estivemos practicando algún dos diferentes tipos de enxertos
explicados na aula.
Dos tres que fixemos, de fendedura, ingles e de xema o máis
sinxelo para min foi o de fendedura e o máis complicado o de xema pois o máis
difícil deste tipo de enxerto e dar quitado a xema ben.
24/5/13
23/5/13
Práctica de poda e arrancando planta con cepellón
O pasado mércores día 17 de Abril, os alumnos de 1º de Ciclo superior de Agraria, fomos de prácticas á finca de ornamental da que dispón o Instituto de Arzúa.
Cuxa práctica consistía nunha poda de formación das especies de Pyrus sp. e de Liquidambar styraciflua. A profesora Marina do módulo de Xestión de Viveiros, explicounos na finca os motivos e os procesos que tiñamos que seguir para podar correctamente estas especies. Estes procesos eran únicamente para unha formación estética da planta, xa que se trataban de especies ornamentais.Para realizar estas podas era moi importante non deixar tocóns, e realizar un corte limpo polo que o afiado das tesoiras era moi importante, así como desinfectar as tesoiras.
O mesmo día puidemos observar como traballaba unha arrancadora de planta manexada polo profesor de topografía do instituto e que cuxa máquina cortaba as raíces deixando e facendo un cepellón, xa que dispón de varias coitelas de corte según o porte da árbore. Esta máquina dispón dun gato hidráulico que sube e baixa un brazo onde leva montado unha coitela curvada, esta coitela xira e mediante un sistema de vibración da propia máquina corta as raíces deixando un cepellón.
Esta máquina tamén dispoñía dunha grúa para extraer a propia árbore sen facer ningún esforzo. Unha vez extraída a planta procedíaselle a poñer unha tela e unha malla metálica para formar e soster o cepellón da árbore, facendo un atado da malla metálica mediante un gancho.
A continuación procedíase a facer un atado das ramas da árbore para facilitar o transporte e así asegurar que éstas non romperan. Despois de todos estes pasos serán metidos nuns barreños para a saída á súa venda.
Unha vez se pretenda plantar definitavamente no terreo, só é cuestión de extraelo do barreño e insertalo no buraco de plantación desexado, incluíndo a malla metálica e a tela, xa que éstas son degradables.
Cuxa práctica consistía nunha poda de formación das especies de Pyrus sp. e de Liquidambar styraciflua. A profesora Marina do módulo de Xestión de Viveiros, explicounos na finca os motivos e os procesos que tiñamos que seguir para podar correctamente estas especies. Estes procesos eran únicamente para unha formación estética da planta, xa que se trataban de especies ornamentais.Para realizar estas podas era moi importante non deixar tocóns, e realizar un corte limpo polo que o afiado das tesoiras era moi importante, así como desinfectar as tesoiras.
O mesmo día puidemos observar como traballaba unha arrancadora de planta manexada polo profesor de topografía do instituto e que cuxa máquina cortaba as raíces deixando e facendo un cepellón, xa que dispón de varias coitelas de corte según o porte da árbore. Esta máquina dispón dun gato hidráulico que sube e baixa un brazo onde leva montado unha coitela curvada, esta coitela xira e mediante un sistema de vibración da propia máquina corta as raíces deixando un cepellón.
Esta máquina tamén dispoñía dunha grúa para extraer a propia árbore sen facer ningún esforzo. Unha vez extraída a planta procedíaselle a poñer unha tela e unha malla metálica para formar e soster o cepellón da árbore, facendo un atado da malla metálica mediante un gancho.
A continuación procedíase a facer un atado das ramas da árbore para facilitar o transporte e así asegurar que éstas non romperan. Despois de todos estes pasos serán metidos nuns barreños para a saída á súa venda.
Unha vez se pretenda plantar definitavamente no terreo, só é cuestión de extraelo do barreño e insertalo no buraco de plantación desexado, incluíndo a malla metálica e a tela, xa que éstas son degradables.
11/5/13
Traballo de Investigación Pablo Lagares
Traballo de investigacion sobre tratamentos previos a sementeira e a sementeira
3/5/13
Envases empregados en viveiros
Ola compañeiros, aqui vos deixo unha presentación sobre o traballo de investigación que tivemos que elaborar. Esta investigación é sobre os envases que se utilizan nos viveiros forestais e como actúan sobre as plantas. Espero que vos guste. Un saúdo.
ENVASES EMPREGADOS EN VIVEIROS
View more presentations or Upload your own.
1/5/13
Prática de enxertos
Há cousa dum mês, mais ou menos, levamos à prática os conhecimentos achegados pola nossa professora de Gestom de Viveiros, Marina, e procedemos a realizar três tipos de enxertos: o de fenda, de gema e o chamado inglês.
Lembremos que falamos de enxerto ao referirmo-nos ao gromo, póla ou gema, segundo o caso, que separamos duma planta para ser implantado noutra, que lhe damos o nome de patrom ou portaenxertos.
Quanto ao enxerto de fenda, dentro dos enxertos feitos com pugas, experimentamos apenas o de fenda simples aínda que no dobre seria o mesmo para duas pugas inseridas no patrom. A puga extrae-se
da póla que se recolheu com anteoridade e que se
conservou no frigorífico ou em água, cortando pola
parte meia da mesma um anaco que contenha duas ou três gemas bem formadas, deixando a partir da terceira contada desde riba um tramo
suficiente para preparar ajeitadamente a puga. A partir daí corta-se a
base da puga em forma de lámina a ambos lados da mesma e sobre o
patrom fai-se uma fenda longitudinal do tamanho e forma que encaixe bem a lámina da puga, sempre tendo em conta a fundamental uniom dos dous cambium.
No enxerto de gema, a obtençom da gema realiza-se na época na que a planta se atopa em atividade plana (mês de abril até finais de setembro). A gema deve ser aguzada e sã. Extrae-se duma póla dum ano
de idade, bem lignificada e coa códia de cor uniforme e brilhante. Co coitelo saca-se um pequeno escudo da gema escolhida a qual irá no centro do mesmo.
Deve levar um pouco de lenho da póla escolhida. Na planta
portaenxertos escolhe-se uma póla sã, vigorosa e nova.
Eliminam-se os gromos e polinhas que puder haver, assim como folhas
por riba do ponto de incisom. Nesse ponto pratica-se uma fenda em forma
de T coas dimensões do escudo e nom mais, evitando penetrar nos tecidos da planta. Abrem-se as lingüetas do T coa ponta do coitelo e introduce-se o escudo na mesma direçom vertical. Se a gema se extraer com folha, deixar apenas o pecíolo.
O enxerto inglês é mui apropriado para as fruteiras e deve ser executado ao início da primavera. A puga tem de ser dum diámetro igual ao do patrom. Na base da puga dá-se um corte em bisel, na mesma direçom que o do patrom, partindo duns milímetros por riba da última gema. Depois, no bisel da puga, cortamos uma fenda (aprox. a um terço por baixo) longitudinal duns três cms. O mesmo no patrom. Uma vez preparado o patrom e a puga, encaixam-se
introducindo as lingüetas conseguindo o correto ajuste.
Cumpre assinalar para rematar que todo enxerto deve finalizar-se atando bem com fita de enxertar e pode-se cubrir com algum mastic desinfetante e cicatrizante, mesmo barro ou nada, ao gosto e interpretaçom do enxertador.
Lembremos que falamos de enxerto ao referirmo-nos ao gromo, póla ou gema, segundo o caso, que separamos duma planta para ser implantado noutra, que lhe damos o nome de patrom ou portaenxertos.
Quanto ao enxerto de fenda, dentro dos enxertos feitos com pugas, experimentamos apenas o de fenda simples aínda que no dobre seria o mesmo para duas pugas inseridas no patrom. A puga extrae-se
da póla que se recolheu com anteoridade e que se
conservou no frigorífico ou em água, cortando pola
parte meia da mesma um anaco que contenha duas ou três gemas bem formadas, deixando a partir da terceira contada desde riba um tramosuficiente para preparar ajeitadamente a puga. A partir daí corta-se a
base da puga em forma de lámina a ambos lados da mesma e sobre o
patrom fai-se uma fenda longitudinal do tamanho e forma que encaixe bem a lámina da puga, sempre tendo em conta a fundamental uniom dos dous cambium.
de idade, bem lignificada e coa códia de cor uniforme e brilhante. Co coitelo saca-se um pequeno escudo da gema escolhida a qual irá no centro do mesmo.
Deve levar um pouco de lenho da póla escolhida. Na planta
portaenxertos escolhe-se uma póla sã, vigorosa e nova.
Eliminam-se os gromos e polinhas que puder haver, assim como folhas
por riba do ponto de incisom. Nesse ponto pratica-se uma fenda em forma
de T coas dimensões do escudo e nom mais, evitando penetrar nos tecidos da planta. Abrem-se as lingüetas do T coa ponta do coitelo e introduce-se o escudo na mesma direçom vertical. Se a gema se extraer com folha, deixar apenas o pecíolo.
O enxerto inglês é mui apropriado para as fruteiras e deve ser executado ao início da primavera. A puga tem de ser dum diámetro igual ao do patrom. Na base da puga dá-se um corte em bisel, na mesma direçom que o do patrom, partindo duns milímetros por riba da última gema. Depois, no bisel da puga, cortamos uma fenda (aprox. a um terço por baixo) longitudinal duns três cms. O mesmo no patrom. Uma vez preparado o patrom e a puga, encaixam-seintroducindo as lingüetas conseguindo o correto ajuste.
Cumpre assinalar para rematar que todo enxerto deve finalizar-se atando bem com fita de enxertar e pode-se cubrir com algum mastic desinfetante e cicatrizante, mesmo barro ou nada, ao gosto e interpretaçom do enxertador.
 |
| Todos atentos aos conselhos de Marina |
vernalizacion
36. FISIOLOGIA DE LA FLORACION II. Vernalización. Caracterización y localización del estímulo. Aspectos fisiológicos de la vernalización. Regulación hormonal.
Vernalización
La intensidad y la duración de la luz diaria no es el único factor cambiante del medio. La temperatura sufre también variaciones estaciónales y fluctuaciones diarias que pueden llegar a tener su importancia incluso en nuestros climas templados. Al igual que en el caso de la luz, la planta usa de estas variaciones de la temperatura como señales de estímulo para la regulación de su ciclo de desarrollo.
En 1931 Lysenko publicó una técnica de modificación experimental del ciclo de desarrollo de los cereales de invierno por influjo de una refrigeración adecuada. El tratamiento frío requerido por el trigo en invierno era aplicado a las semillas embebidas parcialmente (el agua necesaria para que las semillas iniciaran la germinación y el crecimiento del embrión, pero sin llegar a completar dicha germinación). En estas condiciones, los cereales de invierno eran capaces de fructificar en las mismas circunstancias que los cereales de primavera, es decir, sembrados en primavera florecían y fructificaban en verano , evitando así los crudos inviernos rusos.
La vernalización en sentido estricto, es la promoción específica de la floración por un tratamiento de frío previo durante la fase de semilla embebida o de planta joven. Es un fenómeno inductivo y de carácter no general que provoca una potencialidad o aptitud para la floración, pero no una inmediata evocación de ella. La necesidad de vernalizacion suele ser más común en plantas de día largo. ¿Qué especies necesitarán vernalización? Aquellas que en la embriogénesis acumulan un exceso de ácido abscísico.
Caracterización y localización del estímulo
El sitio de la percepción de la inducción floral por el frío es en las propias yemas. Basta un tratamientote frío que afecte únicamente a las yemas para que ocurra la inducción vernalizadora y, por el contrario, una acción localizada únicamente en otros órganos vegetativos de la planta, que no afecte a los meristemos, no induce el estado vernalizado de las yemas.
Aspectos fisiológicos de la vernalización
La vernalización se consigue cuando las semillas se almacenan a temperaturas próximas a 0 º C, durante 30 ó 40 días. El efecto inductor de la vernalización puede ser revertido, por un tratamiento inmediato a altas temperaturas, (cerca de 30º C ). Este efecto se conoce como desvernalización, y es tanto más intenso cuanto mayor haya sido el tratamiento de frío.
Regulación hormonal
Desde hace varios años, se ha especulado mucho sobre la existencia de una sustancia con actividad específica en la vernalización, la hipotética “vernalina”. Dicho compuesto provocaría la floración en plantas vernalizadas. Hoy en día, aún no se ha demostrado la existencia fisiológica de la “vernalina”. Hasta el momento no se ha encontrado un esquema molecular de los posibles cambios desencadenados por la vernalización es un verdadero proceso metabólico más que un simple mecanismo físico por el frío.
Algunos reguladores de crecimiento influyen sobre las necesidades de vernalización de las distintas especies vegetales. Así, el ácido giberélico (GA3) induce tanto la formación de tallos como la floración en plantas que precisan vernalización, como la remolacha (Beta vulgaris).
En general, en algunas especies de desarrollo invernal o en algunas plantas bienales, ciertas giberelinas inducen el entallamiento, la floración o ambos procesos, sin necesidad de que la planta tenga que pasar por un período de frío.
Inducción de la floración en plantas de zanahoria (Daucus carota) por tratamiento con frío o por la adición de giberelinas: (a) planta sin tratamiento frío y sin adición de giberelinas (control); (b) planta sin tratamiento frío pero con adición de giberelinas; (c) planta con tratamiento frío y sin adición de giberelinas. (Figura tomada de Lang, 1957. Proceedings of the National Academy of Sciences, 43: 709-713)
Lucía Peña García
Suscribirse a:
Entradas (Atom)